Sosyal araştırma, sosyal bilimciler tarafından sistematik bir plan izlenerek yürütülen araştırmalardır. Sosyal araştırma metodolojileri nicel ve nitel olarak sınıflandırılabilir.1
Yöntemler nicel veya nitel olarak sınıflandırılabilirken, çoğu yöntem her ikisinin öğelerini içerir. Örneğin, nitel veri analizi, genellikle, ham verileri sistematik bilgilere kodlamak ve kodlayıcılar arası güvenilirliği ölçmek için oldukça yapılandırılmış bir yaklaşımı içerir.2 Bu nedenle, "nitel" ve "niceliksel" yaklaşımlar arasında basit bir ayrım çizerek önerildiğinden daha karmaşık bir ilişki vardır.
Sosyal bilimciler, çok geniş bir sosyal fenomeni analiz etmek için bir dizi yöntem kullanır: milyonlarca bireyden elde edilen nüfus sayımı anket verilerinden tek bir failin sosyal deneyimlerinin derinlemesine analizine; çağdaş sokaklarda neler olup bittiğini izlemekten, eski tarihi belgelerin araştırılmasına kadar. Kökleri klasik sosyoloji ve istatistikte bulunan yöntemler, siyaset bilimi, medya çalışmaları, program değerlendirme ve pazar araştırması gibi diğer disiplinlerdeki araştırmaların temelini oluşturmuştur.
Sosyal bilimciler, belirli araştırma teknikleri için destek kamplarına bölünmüştür. Bu tartışmalar, sosyal teorinin tarihsel özüyle (pozitivizm ve antipozitivizm; yapı ve faillik) ilgilidir.3 Birçok yönden çok farklı olmakla birlikte, hem nitel hem de nicel yaklaşımlar, teori ve veri arasında sistematik bir etkileşimi içerir.4 Yöntem seçimi genellikle büyük ölçüde araştırmacının araştırmayı amaçladığı şeye bağlıdır. Örneğin, tüm popülasyonda istatistiksel bir genelleme yapmakla ilgilenen bir araştırmacı, temsili bir örnek popülasyona bir anket anketi uygulayabilir. Buna karşılık, bireyin sosyal eylemlerinin tam bağlamsal bir anlayışını arayan bir araştırmacı, etnografik katılımcı gözlemi veya açık uçlu görüşmeleri seçebilir. Çalışmalar genellikle çok stratejili bir tasarımın parçası olarak nicel ve nitel yöntemleri birleştirecek veya üçgenleştirecektir.
Tipik olarak bir popülasyon çok büyüktür ve bu popülasyondaki tüm değerlerin numaralandırılmasını veya tam bir nüfus sayımını olanaksız hale getirir. Bir örnek böylece bir popülasyonun yönetilebilir bir alt kümesini oluşturur. Pozitivist araştırmalarda, bir örneklemden elde edilen istatistikler, bir bütün olarak popülasyona ilişkin çıkarımlarda bulunmak için analiz edilir. Bir örnekten bilgi toplama işlemine örnekleme denir. Örnekleme yöntemleri rastgele (basit rastgele örnekleme, sistematik örnekleme, tabakalı örnekleme, küme örnekleme) veya rastgele olmayan/olasılıksız (kolay örnekleme, amaçlı örnekleme, kartopu örnekleme) olabilir5. Örneklemenin en yaygın nedeni, bir popülasyon hakkında bilgi elde etmektir. Örnekleme, tam bir nüfus sayımından daha hızlı ve daha ucuzdur.
Aşağıdaki araştırma yöntemleri listesi ayrıntılı değildir:
Glenn Firebaugh, Seven Rules for Social Research, Princeton University Press, 2008,
Mills, C. Wright. Appendix to Sociological Imagination (1959). Appendix, On Intellectual Craftsmanship, pp. 195–226. In the Sociological Imagination. New York: Oxford University Press.
Earl Babbie, The Practice of Social Research, 10th edition, Wadsworth, Thomson Learning Inc.,
W. Lawrence Neuman, Social Research Methods: Qualitative and Quantitative Approaches, 6th edition, Allyn & Bacon, 2006,
Orijinal kaynak: sosyal araştırma. Creative Commons Atıf-BenzerPaylaşım Lisansı ile paylaşılmıştır.
Shackman, Gene. What is Program Evaluation, A Beginner's Guide. Module 3. Methods. The Global Social Change Research Project. 2009. Available at http://www.ideas-int.org . See Resources. ↩
Haralambos & Holborn. Sociology: Themes and perspectives (2004) 6th ed, Collins Educational. . Chapter 14: Methods ↩
Ne Demek sitesindeki bilgiler kullanıcılar vasıtasıyla veya otomatik oluşturulmuştur. Buradaki bilgilerin doğru olduğu garanti edilmez. Düzeltilmesi gereken bilgi olduğunu düşünüyorsanız bizimle iletişime geçiniz. Her türlü görüş, destek ve önerileriniz için iletisim@nedemek.page